Anlatmaktan vazgeçmek.
Artık içimdeki boşluk yeterince rahatsız etmiyor. Dolması yahut orada durması benim için bir anlam ifade etmiyor. Herkes gibi yaşamadığımı bilsem de herkesten farklı olmanın ayrıcalık olmadığını anladım. Hayatın tesellilerine, insanlarınkinden çok inandım. İkisi de beni zaman zaman yanılttı, insanlar daha çok. İnsanların gözünde renkler kararmadı ama artık parlamıyor da. Farkındalığımın altında ezildiğimi hissediyorum.
Bugün uyurum, yarın aynı dünyaya uyanırım.
Çocukkenki gibi heyecan verici değil sabahlar. Yatağıma güneş vurmuyor mesela. Odam sarı değil, buz gibi soğuk. Yaşıyor olmanı her gün kutlamak gerekir mi? Çocukken anlaşılman gerekir. Görülmüş olman gerekir. Kendini göstermen gerekmez. Gökyüzü değil ki bu çocukluk, zift gibi ayağına yapışıyor. Buruk tatlar edindim. “İnsan, ölüm bilinci olduğu için hüzne eğilimli” Bilmekten de korkmuyoruz, bilmediğimizde olduğu gibi.
Anladım, insan yaşıyor
Yaşıyor yalnızca.
Kendisini teğet geçerek.
Deniz Akkirpi
Yorumlar
Yorum Gönder