yakın

yakın

kalabalıklardan seçtim seni, karanlıklardan 

ki gözlerim pek de iyi görmez benim 

düşün ki bak, ben on dokuz yaşımdayım 

sen bana sanki kırk yıllık tanıdıksın. 

yaklaş, tutun, durma gülümse

ben bir karanfil buldum, saçlarına taktım

gözlerinden yıldızlar düşmüş, avucuma sakladım

sen geleceksin diye sokak lambalarını çaldım

anlattıkça anlat istedim, bileyim istedim

bütün tilkilerinle tanışmak, kuyruklarına sarılmak

susacaksan susalım istedim, dünya sussun, dursun

bütün koşuşturmacalar, hayata geç kalınmış gibi ayaklanmalar

ki sen istesen, o gözlerle, bir devrimin fitilini ateşlersin

bir meydan düşün, en kalabalığından

sen herkesi savaşa ikna edersin.

hem zaten sen uğruna savaşmaya değersin, değer misin?

bırak ben o meydana çıkayım,

bırak ben uğruna, uğruma

bırak ben bir yol bulayım, sana varacak

bırak ben kendime, sana.

sağ elimle göğsümü yoklatma bana,

bu defa o kurşunu sen sıkma.

ben bileyim, göreyim, ki sen yamacımdasın

gece yarısı bağrımda, şafak vakti şakağımdasın

yokluğunla sınama beni, gölgelerden utandırma.

bak bu satırlarım sana, oku gözlerimden, beni anla

çünkü ben yıllar sonra,

sana gelmek istedim ilk defa, anlatmak sana

sesimi duyurmak, bütün şarkılarda sesini duymak

sol yanağındaki ben olmak, karışmak ona

bir eksiği tamamlamak seninle hatta, bütün eksikleri

çünkü sen geleceksin,

ve yıldızlar parlayacak

dünyanın bütün gülüşlerini çalıp da geleceksin, ben dahil

kalbim duracak, dünya durmayacak

geçtiğin kaldırımlar titreyecek, ardında koca bir orman

bastığın taşlar dahi ne kadar şanslı olduklarını bilecekler

hani o kara kedi, uğursuzluk getirmeyecek bundan böyle hiç

çünkü sen sevdin onu, ellerindeki güzellikten bir habersin 

dokunduğunu iyileştirdiğini ben değil, kara kediler anlatacak sana 

öptüğünde kaç yara onardığını ben değil, dikiş izlerim anlatacak sana. 

bak ben çektim attım yara bantlarımı, kaşıyıp kanatmayı bıraktım

ben sana hayranlıkla bakmaya hazırım.

bütün geçmişimle geldim sana, bugünümle, yarınımla 

çünkü ben bir akşamüstü kokunu duydum,

bir akşamüstü, kazındın hafızama.

denizler aşmış kadardı yorgunluğum,

omuzlarımda bir ölünün bedeni, aklımda hep gitmek fikri

varmadan, durmadan, gitmek fikri, nereye bilmeden

ama şimdi sen geldin, olduğun her yere razı geldim.

gitmek fikrini bir beyaz güvercinle denizler ardına yolcu ettim, 

saplanıp kalmak olduğun yere, ne demekmiş, şimdi öğrendim. 

önümüz yaz, çağırırsan aramızdaki kilometreleri arşınlayıp geleceğim 

bir kere duysam yetecek adımı dudaklarından, koşup geleceğim 

benim artık seni görmediğim bir güne tahammülüm yok, anladım. 

içimde bir ateş var, sönemezsin, anladım.

güleceksen gülerim, seslensen gelirim, anladım.

kaçmak yok, aklımı başıma seninle aldım, anladım.

gel, biz seninle bütün yolları yürüyelim

çünkü bir hayatı paylaşmak isterim seninle, bu böyle değil midir? 

hazırım, yüklerimi bulduğum ilk durağa bıraktım.

rüzgardan hafifim artık, omuzlarından öpeceğim.

şimdi önümde bembeyaz bir sayfa,

ne yazsam yetmeyecek sana,

bildiğim 29 harf, ben henüz en başındayım, kalakaldım. 

seninle başlayıp seninle bitecek,

duymadım daha güzelini, söylemedim hiç

elim kolum bağlandı, zaten gitmek istemiyorum 

yalnızca bir kelime, artık başkasını bilmiyorum 

bembeyaz bir sayfa, tenin kadar,

sesleniyor bana,

bırak, bari kalemimi tutayım

bırak, titrek ellerimle senin adını yazayım.

meryem betül şahin