25. saat

25. saat

gün ortasında güneşi batarken görmüşler.

karanfil sokakta bir daire düşün, ışığını yakmamış

elli yedi yaşında bir kadın

ömrünü bir pencere kenarında geçirmiş.

her gün bir ayna kırmış o evde

her gün kalbini kırmış.

her gün birini beklemiş, bir haberi

aynı şarkıyı kasetçalarında oynatmaktan bıkmamış hiç, çünkü alışmış. 

alıştığını sanmış, korktuğunu bile bilmeden

bütün sanılgılarını yeşil bir çekyatın altında bir ömür tutacağını sanmış.

bu bile dahil.

saçlarında aklar, gözlerinde tanımadığı bir ton yabancı gölge

kapısını hiçbir misafire açmamış, kendine bile

televizyonunun üstünde camı kırık bir çerçeve, onu bile atmamış yıllardır.

annesinden uzak büyümüş, aynı evin içindeyken

büyüdükçe ona benzemiş, yaşlandıkça o olmuş

kaçtığı ne varsa başına gelmiş, kendine bile söyleyememiş

evinin duvarları da sarıymış, perdeleri kapalı 

aydınlıklarıyla hiç tanışmamış.

ışığını yakmamış çünkü onun karanlığı çoktan oradaymış.

sonra bir an, bir ömür gibi gelmiş.

tülün arkasından gözlediği o yola neden hiç çıkmadığını sormuş kendine

lisedeki o kumral çocuktan neden kaçtığını,

üniversiteden sonra neden hiç çalışmadığını,

köşedeki orkideye bakmayı ne zaman bıraktığını,

ve yıllarca babasının çalıştığı o fabrikanın ne zaman kapandığını hiç cevaplayamamış.

bir resim bile asmadığı duvarında guguklu bir saati varmış, çocukluğundan kalma

hep çalan o şarkıyı durdurmuş kadın.

son kez saatin sesini duyacakmış çünkü.

bilmenin verdiği kaçınılmaz cesaret,

itiraf etmiş.

yaşamaktan korktuğunu ve korkmaktan yaşayamadığını.

çünkü her şeyin sonundaymış artık, geç kalmış, kendinden pişmanmış.

hem yapayalnız yaşamış hem de herkesten kalabalık

tabii buna yaşamak denirse.

gülümsemiş kadın,

ne bir an varmış elinde artık ne de bir ömür.

her şeyin fazlasındaymış, hiçbir şeyin de.

meryem betül şahin